Vidkun Abraham Lauritz Jonssøn Quisling (1887-1945)


Rozejrzawszy się nieco w historii Norwegii, niniejszym udzielam bezwarunkowego poparcia wizjonerskiemu pomysłowi pana ministra Sikorskiego, by Polskę uczynić Drugą Norwegią. 

Jestem za tym, by Polska stała się jak najszybciej Drugą Norwegią. Nie tylko z powodu gazu.

Doświadczenia Pierwszej Norwegii są wprost bezcenne dla Polski i wiele możemy się od tego kraju nauczyć. Na przykład, konsekwentnego postępowania z kolaborantami działającymi na rzecz wrogiego mocarstwa:
 
1.   Olav Aspheim, stracony 19 marca 1948, Oslo
2.    Per Fredrik Bergeen, stracony 12 lipca 1947, Trondheim
3.    Hermann Eduard Franz Dragass, stracony 10 lipca 1948, Kristiansten
4.    Einar Olav Christianen Dønnum, stracony 22 kwietnia 1947, Akershus
5.    Hans Birger Egeberg, stracony 4 pa_dziernika 1945, Kristiansten
6.    Harald Grøtte, stracony 12 lipca 1947, Kristiansten
7.    Alfred Josef Gärtner, stracony 8 sierpnia 1946, Bergen
8.    Albert Viljam Hagelin, stracony 25 maja 1946, Akershus
9.    Olaus Salberg Peter Hamrun, stracony 12 lipca 1947, Kristiansten
10.    Harry Arnfinn Hofstad, stracony 12 lipca 1947, Kristiansten
11.    Reidar Haaland, stracony 17 sierpnia, 1945 , Akershus
12.    Bjarne Konrad Jenshus, stracony 12 lipca 1947, Kristiansten
13.    Johny Alf Larsen, stracony 29 maja 1947, Bodø
14.    Aksel Julius Mære, stracony 12 lipca 1947, Kristiansten
15.    Hans Jakob Skaar Pedersen, stracony 30 marca 1946, Sverresborg
16.    Eilif Rye Pisani, stracony 2 kwietnia 1947, Bergen
17.    Vidkun Quisling, stracony 2 października 1945, Akershus
18.    Kristian Johan Randal, stracony 12 lipca 1947, Kristiansten
19.    Henry Rinnan, stracony 1 lutego 1947, Kristiansten
20.    Max Emil Gustav Rook, stracony 5 czerwca 1947, Sverresborg
21.    Harry Aleksander Rønning, stracony 12 lipca 1947, Kristiansten
22.    Arne Braa Saatvedt, stracony 20 października 1945, Akershus
23.    Ragnar Skancke, stracony 28 sierpnia 1948, Akershus
24.    Holger Tou, stracony 30 stycznia 1947, Sverresborg
25.    Ole Wehus, stracony 20października 1945, Akershus 

Objaśnienie:
Po zakończeniu II wojny światowej, norwescy poputczycy nazizmu straszyli, w sposób całkowicie identyczny jak polscy poputczycy komunizmu po 1989 roku, że powojenny rząd norweski zmierza do wymordowania  wszystkich członków kolaborującej z Niemcami norweskiej partii faszystowskiej, Nasjonal Samling, czyli około 50 000 osób, ca. 2% ludności kraju.

 W publicznych debatach, zwolennicy karania norweskich kolaborantów nazywani byli wtedy “frakcją lodową”, że niby serca mieli jak z lodu.  Norweskie autorytety moralne, całkiem jak w III RP, załamywały ręce nad ohydnym polowaniem na czarownice uprawianym przez norweską prasę. Zwolenników gorących serc, przytulenia, odpuszczenia, zapomnienia i grubej kreski nazywano “frakcją jedwabną”.

 W wyniku szerokiej debaty publicznej, wyłonił się w końcu consensus Norwegów, że dla narodu wyzwolonego z niewoli jedwab jest luksusem, natomiast sprawiedliwość jest dobrem podstawowym. W niespełna trzymilionowym wówczas kraju, aresztowano 28 750 członków Nasjonal Samling.  Znakomita większość została zwolniona bez procesu lub uniewinniona przez sądy. Kilkanaście procent ukarano krótkotrwałym więzieniem lub grzywną. 200 osobom postawiono zarzut zdrady, karanej w Norwegii śmiercią. 170 uniewinniono, 30 skazano na śmierć, 25 stracono. Następnie zaprzestano w Norwegii wykonywania kary śmierci, którą potem ostatecznie zniesiono w latach 70-tych XX wieku. kiedy kwestia kolaboracji z wrogim mocarstwem zupełnie nikogo już w Norwegii nie interesowała, jako dawno rozwiązana.